In memoriam Michel Roquebert.
La FELCO venèm d’aprene la mòrt de Michel Roquebert. Per totes los e las que s’interessan a l’istòria d’Occitània, es lo nom d’un dels melhors coneisseires d’un episòdi clau d’aquela istòria, la Crosada contra los Albigeses. Al moment que Roquebert, après sas Citadelles du Vertige de 1966, entamena lo long trabalh dels cinc tòmes de son Épopée Cathare, l’afar albigés interessa pas gaire los istorians professionals, que lo daissan a d’amators de còps mai illuminats que non pas esclairats : amb l’excepcion de Renat Nelli, los que ne parlan lo mai son aital de romancièras coma Zoe Oldenbourg, o quitament lo petainista non repentit Pierre Belperron : es dins lors obratges que caliá que s’assabentèsse qual ne voliá saber mai sus una Crosada que la dramatica telé Les Cathares veniá de revelar a d’Occitans que l’ignoravan. Cal comprene, alavètz, l’importanca de l’apòrt de Roquebert. Aquel jornalista de profession e filosòf de formacion èra un istorian vertadier. Sa familiaritat amb los archius, que li permeton per exemple d’identificar los malhums familials que constituisson la comunautat catara, sa rigor intellectuala que lo garda de tota extrapolacion, li permeton de descriure, al delai de l’eveniment, tota la complexitat dels problèmas religioses, politics, culturals que se pausan al moment de la Crosada.
Roquebert a continuat de trabalhar e de publicar practicament duscas a la fin. E lo departament d’occitan de l’universitat Paul-Valéry a agut lo privilègi de lo recebre dins son seminari l’an passat. Car la dimension occitana li èra pas estrangièra : avi’a participat a un debat dins la revista Viure a la sortida de son primièr libre, e èra vengut tanben lo presentar a la primiera universitat occitana d’estiu a Montpelhier en 1972.
Òc, per totes los e las que s’interessan a l’istòria occitana, e mai particularament per totes los e las que l’an conegut e apreciat personalament, es amb pena que reecebèm l’anóncia de sa mòrt. La FELCO s’associa a aquela pena, e a la de totes los e las, occitanistas o non, que la partajan.
